Kijk haar nou - het verongelijkte kind

Je zult je nooit echt kloppend en authentiek jezelf voelen, als je niet alles in jezelf insluit. 🌀

Over weerstand, gaslighting, holding space en het insluiten van je eigen gekwetstheid. ❤️‍🩹

leestijd 5 min.

Ik was dit weekend in een AirB&B in Schoorl. Daar hing een schilderij. En dit schilderij riep in mij gelijk zo enorm veel weerstand op!

Wat een verongelijkte blik. Wat een miskend kind. Wat een slachtoffer!

Intuïtief wist ik, deze weerstand, deze ‘ik wil haar niet’, ‘Shit! Wat of wie gaslight ik hier nog in mijzelf?’ 🪞

Weerstand

Ik had hier nog veel meer verhaal op. Want dit kind was een innerlijk kind van mij, en ik schaam mij diep voor haar. Dit kind is dom, lelijk, ongeliefd, niet gezien, niet gehoord. Dit verongelijkte kind maakt steeds op een ‘willen halen’ wijze helder dat ze ‘nodig heeft’. En als het niet via manipulatie kan, dan wordt dit kind een rebelse puber, een boze gorilla die roept; ‘ik kan en doe het zelf wel!’ en dan ook nog op een enorme slachtoffer-wijze he, met een dramatische zucht, omdat zij weer ‘verlaten is, er iemand weer niet trouw is geweest aan haar, ‘de ander het niet weer niet voor haar kan dragen’.

Kortom, ik schaam mij diep. En dat wat er is, daarvan wil ik niet dat het er is. Daarom wil ik dit kind niet insluiten. Ik vind haar dom, stom, lelijk, sneu en ga zo maar door… Ik wil natuurlijk dat wat er niet is. Een veilig, gebalanceerd, zeker mens, vol vertrouwen zijn waarvan het leven door haar heen mag stromen. Next level zelfs: het leven mag zich aan haar ontvouwen… Maar mag dit eigenlijk wel? 🪞 Of zit wilskracht haar nog teveel in de weg hier?

Waarom voel je deze enorme weerstand nu?

Een lieve vriendin vroeg mij spiegelend en als space-holder op te houden met mijn verzet en op te houden met mijn verhaal en uit mijn hoofd te gaan’. Ze zei letterlijk; ‘Stop eens met praten en ga eens voelen’ waardoor ik, ondanks al deze enorme weerstand, dieper ging voelen…

Voorbij ‘willen begrijpen’ en ‘de eigen verhalen’ voelen…

Mijn weerstand en mijn verhaal over dit verongelijkte sneue kind, weerhield mij de pijn van dit miskende kind te voelen. ‘Ah, nou ok, au! Diepe boosheid over het misbruikte kind, het kind dat onveilig was en zich niet mocht - en nog steeds niet mag - uiten. Een kind dat nog steeds loyaal is aan haar systeem die het niet wil en kan zien en ook niet kan en wil erkennen en het nog steeds onder het tapijt wil vegen. Het kind dat ‘anders’ was en ‘niet begrepen’ werd. Waarvan haar eigen vader bang was dat zij nooit begrepen zou worden. Omdat haar vader haar niet begrijpen kon. Wat voelde dit kind zich dom. Wat heeft het zich aangepast met veel slim verstopte overlevingsstrategieën om dit niet te hoeven voelen.

Dit kind liet zich blijvend gelden in mijn gedachten. De innerlijke overtuigingen - de shit fm zender - die tetterde in mijn oor! En dit kwam ook naar voren in mijn gedrag naar anderen. Ze bleef maar controle houden over mijn denken en doen. Om mij veilig te houden van het voelen van mijn pijn. 🛟🧯🛡️

Van gepantserdheid naar kwetsbaarheid

De meest onafhankelijke gepantserde en onbenaderbare versie van mijzelf heb ik voor dit kind opgebouwd. De film ‘luckiest girl alive’ met Mila Kunis maakte dit onlangs ook in de herhaling nog weer eens pijnlijk zichtbaar voor mij. De dingen die helder maken wat in jou gezien en gevoeld mag worden, deze staan nooit op zichzelf, je kunt deze tekenen ontvangen op meerdere momenten als je er open voor staat. Dan heb je wel dieper voorbij je eigen triggers (lees ook 'een trigger maakt bigger’) te voelen en dan gebruik je ze pas echt voor feedback naar binnen. 🪞

Ik zie haar nu, de pijn is gezien en gevoeld…

Een diep verdriet en diepe onveiligheid werd gevoeld, maar beter korte pijn en lang geluk dan een leven lang in de ban te moeten leven van de controle-dwang van dit miskende kind. Dit kind dat iets zichtbaar wilde maken aan mij. Ik zie haar nu, deze pijn is gevoeld, het mag integreren.

Het insluiten van je gekwetste delen

Maar zolang ik haar niet wilde zien, horen, erkenning en expressie geef - en dus zelf draag - gaat niemand deze bodemloze put van mijn behoeftes kunnen dempen. Ik kon zelfs mijn eigen behoeftes niet echt stillen zolang ik deze behoefte om gezien en gevoeld te worden van dit verongelijkte kind niet toestond in mijzelf.

De leegte, onzekerheid, eenzaamheid, onveiligheid en wanhoop van dit kind wilde in mij gevoeld worden. Ik heb haar zelf in mijzelf te omarmen, te zien, te horen, maar ook voor haar te zorgen. Haar in mij gerust te stellen, van haar te houden, haar in te sluiten. 🌀